Πόθος Μετανοίας | Η Επιθυμία της Αμαρτίας Κριτήριο της Αφέσεως των Αμαρτιών

Η μεγαλύτερη αμαρτία μας δεν είναι που αμαρτάνουμε και δεν μετανοούμε, αλλά που ΘΕΛΟΥΜΕ να αμαρτάνουμε και να μη μετανοούμε!

Αυτή η θέληση είναι κρυμμένη ως επιθυμία μέσα στην καρδιά μας. Γι` αυτό δεν υπάρχει συντριβή, θρήνος και πένθος για την αμαρτωλότητά μας.

Διότι βλέπουμε tην αμαρτία σαν πράξη ή λογισμό.

Ο λογισμός και η πράξη είναι η πραγματοποίηση της αμαρτίας, δεν είναι η αμαρτία μας.

Η αμαρτία μας είναι η επιθυμία της αμαρτίας, που είναι κρυμμένη και μυστική στην καρδιά μας.

Η ουσία της αμαρτίας είναι η επιθυμία, ο λογισμός είναι η λογική επεξεργασία της αμαρτίας.

Ο λογισμός επιλέγει ποιες αμαρτίες θα γίνουν πράξη, ποιες θα παραμείνουν κρυφές ως επιθυμίες μόνο, διότι η πραγμάτωσή τους δεν μας συμφέρει, δημιουργεί περισσότερα προβλήματα.

Ο λογισμός επιλέγει σε ποιους θα γίνει η αμαρτία πράξη, σε ποιό χρόνο και με ποιό τρόπο.

Αλλά η ουσία της αμαρτίας είναι η ΕΠΙΘΥΜΙΑ, που μένει πάντοτε κρυμμένη στην καρδιά.

Εάν η εξομολόγησή μας στον Θεό, στον Ιερέα ή στον άνθρωπο γίνεται από καρδίας, δηλαδή ΩΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑ, τότε γίνεται με συντριβή και πένθος, διότι, όταν βλέπουμε και εξομολογούμαστε την αμαρτία ως καρδιακή επιθυμία, νιώθουμε ότι μας αποξενώνει από τον Θεό και τους ανθρώπους και αυτή η αποξένωση, από τη μια, και η επιθυμία
επαναφοράς της Αγάπης του Θεού και των ανθρώπων μέσα μας, από την άλλη, γεννά τη συντριβή, τον πόνο και το πένθος.

Το πένθος από την αποξένωσή μας από την Αγάπη του Θεού προκαλεί το Έλεος του Θεού, που μας πλησιάζει δια του Χριστού, εν Πνεύματι Αγίω και μας παρακαλεί, δηλαδή μας παρηγορεί, συγχωρώντας μας, αποκαλυπτόμενος σε μας!

Έτσι ζούμε την Παρουσία του Θεού μυστικά στην καρδία μας, νιώθοντας τον καρπό του Αγίου Πνεύματος: Αγάπη, Χαρά, Ειρήνη, Πίστης, Πραότης, Εγκράτεια, Αγαθωσύνη.

Όταν εξομολογούμαστε βλέποντας την αμαρτία σαν πράξη και λογισμό μόνο και όχι ως επιθυμία, ως πόθο, τότε η ουσία της αμαρτίας, δηλαδή η επιθυμία της αμαρτίας μένει ΑΝΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΗ, γι` αυτό δεν νιώθουμε τον Καρπό του Αγίου Πνεύματος.

Η αίσθηση ή όχι της Άφεσης των αμαρτιών, του καρπού του Αγίου Πνεύματος και της Παρουσίας του Θεού μέσα μας, είναι το κριτήριο, εάν εξομολογηθήκαμε και συγχωρεθήκαμε από τον Θεό, τον Ιερέα και τους ανθρώπους.

Εάν δεν αισθανόμαστε Άφεση, Ειρήνη, Χαρά, τη μυστική Παρουσία του Χριστού μέσα μας, δεν εξομολογηθήκαμε, δεν προσευχηθήκαμε.

Διότι την ουσία και μητέρα της αμαρτίας την κρατάμε ζωντανή μέσα στην καρδιά μας.

Δεν εξομολογούμαστε, δεν ενεργοποιούμε το Μυστήριο της Μετάνοιας, ούτε της εξομολόγησης.

Επεξεργαζόμαστε το λογισμό και την πράξη της αμαρτίας και κοινοποιούμε αυτή την επεξεργασία στον Θεό με τη νομιζόμενη Μετάνοια και στον Ιερέα με τη νομιζόμενη εξομολόγηση.

Την ουσία της αμαρτίας, ως επιθυμία και ζωή, την κρατάμε στην καρδιά μας φυλαγμένη.

Γίνεται αυτό που λέει ο Χριστός, «ο λαός τοις χείλεσι με τιμά, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού».

Ο λαός με τιμά (προσεύχεται, εξομολογείται) με τα χείλη του, η δε καρδία του είναι ΑΠΟΞΕΝΩΜΕΝΗ από Μένα.

Μα, αν είμαστε ενωμένοι με τον Θεό, νοιώθουμε την Άφεσή μας σαν ένα καρδιακό ξαλάφρωμα, ότι ένα βάρος έφυγε από την καρδιά μας, και ακόμα περισσότερο, τη συνεχώς αυξανόμενη Παρουσία του Χριστού, που γεννά πόθο Χριστού, Έρωτα Θεού.

Χρειαζόμαστε Πνευματική Καθοδήγηση, να μάθουμε να μετανοούμε, διότι χωρίς Μετάνοια δεν εισερχόμαστε στη Βασιλεία των Ουρανών ούτε στη Γη όταν ζούμε, ούτε στον Ουρανό όταν πεθάνουμε.

Πρέπει «να έλθουμε εις εαυτόν», όπως ο Άσωτος, να συνειδητοποιηθούμε, για να γευόμαστε τις Αγκάλες τις Πατρικές, το δακτυλίδι της Ουράνιας Βασιλείας, τη Στολή την πρώτη, τον εαυτό μας ως Εικόνα Θεού, να τρώμε τον Μόσχο τον Σιτευτό, τον Ιησού Χριστό, για να ενωνόμαστε μαζί Του, τώρα και στους Ατελεύτητους Αιώνες.

Ανδρέας Χριστοφόρου.