Εξερχόμενος ο Ιερέας από το ιερό για την περιφορά των Τιμίων Δώρων, για να κάνει τη Μεγάλη Είσοδό του εις το ιερό του Ναού από την Ωραία Πύλη και να τελέσει τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων εύχεται και ο ψάλτης εκπροσωπώντας τον λαό αναφωνεί: «Πάσαν νυν βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν».
Προσερχόμενος ο προσευχόμενος χριστιανός εις το Μυστήριον της Μετανοίας, κλεισμένος στο «ταμείον» του, δηλαδή την καρδία του, κραυγάζει μυστικά στον Τριαδικό Θεό: «Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον».
Αυτό που συμβαίνει στην Εκκλησία συμβαίνει και στην καρδία:
Πριν τον Καθαγιασμό το εκκλησίασμα εγκάρδια αναθέτει όλη τη βιοτική μέριμνα στον Θεό.
Πριν τον προσωπικό καθαγιασμό, που στην προσευχή γίνεται με τις φράσεις, «Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών», ο χριστιανός αναθέτει όλη την βιοτική μέριμνά του να δίνεται ξανά στο Θεό.
Με την έξοδό του, ο Αδάμ, από τον Παράδεισο, έλαβε από τον Θεό το επιτίμιο της μέριμνας, την αγωνία της επιβίωσης, με το λόγο του Θεού, ότι από εδώ και πέρα με κόπο και ιδρώτα θα τρως το ψωμί σου, ενώ στον Παράδεισο όλα ήταν έτοιμα από τον Θεό.
Για να εισέλθει ξανά ο άνθρωπος στη Βασιλεία των Ουρανών, πρέπει να λυθεί το επιτίμιο της μέριμνας και να του δοθεί το χάρισμα της αμεριμνησίας!
Να θεραπευτεί από την αγωνία της επιβίωσης και να λάβει ως θεραπεία το χάρισμα της αμεριμνησίας.
Διαφορετικά δεν μπορεί να καθαγιαστεί.
Γι’ αυτό στο Πάτερ Ημών, που είναι η προσωπική βίωση της Θείας Λειτουργίας, ο προσωπικός, εν τω κρυπτώ της καρδίας χώρω, καθαγιασμός, κραυγάζουμε, «τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον».
Με τον λόγο αυτό ζητάμε να λυθεί το επιτίμιο της μέριμνας και να μας δίνεται, όπως και στον Παράδεισο, ξανά το ψωμί μας από τον Θεό.
Ζητάμε να πάρει ο Θεός την αγωνία της επιβίωσης, για να προσέλθουμε στον προσωπικό καθαγι-ασμό, στην ώρα της προσευχής, που γίνεται με τα εγκάρδια, με όλη ψυχή, διάνοια και δύναμη, λόγια: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».
Ο καθαγιασμός γίνεται με την κάθαρση από τις αμαρτίες μας προς τους άλλους και από την ακολουθούσα συγχώρεσή μας για τις αμαρτίες των άλλων προς εμάς.
Ο Ιερέας, πριν το Μυστήριο του Καθαγιασμού, ενώπιον του λαού, στην Ωραία Πύλη υποκλινό-μενος, μετανοεί για τις αμαρτίες του και ζητεί συγχώρεση από τον λαό και μετά ευλογώντας συγχωρεί τον λαό και εξέρχεται με τα Τίμια Δώρα προς τον λαό, για να εισέλθει ξανά στο Ιερό, για να τελέσει τον Καθαγιασμό.
Αυτή την είσοδό του την ονομάζουμε Μεγάλη Είσοδο, διότι εισέρχεται εις τον Καθαγιασμό του άρτου και οίνου και μεταβολής τους σε Σώμα και Αίμα Χριστού.
Ο Ιερέας καθαγιάζει άρτον και οίνον και τα μεταβάλλει σε Σώμα και Αίμα Χριστού, για να το μεταδώσει στο λαό και να ενωθεί το Σώμα και Αίμα του Χριστού με το σώμα και αίμα του καθενός που κοινωνεί ξεχωριστά, να ενωθεί ο Χριστός με τον κάθε κοινωνούντα ξεχωριστά.
Ο προσευχόμενος, μετά την ανάθεση της μέριμνάς του στο Θεό, με τον λόγο του, «τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον», απολαμβάνει την λύση του επιτιμίου της μέριμνας που έλαβε ο Αδάμ εξερχόμενος του Παραδείσου και τότε μόνον εισέρχεται εις τα Άγια των Αγίων, την καρδιά του, όπου, ζητώντας την άφεση των αμαρτιών του με τα λόγια, «άφες ημίν» και συγχωρώντας με τα λόγια, «ως και ημείς αφίεμεν», λαμβάνει την άφεση πρώτα των αμαρτιών του και ενεργοποιεί στην καρδιά του τη Θεία Κοινωνία και αισθάνεται στο σώμα και το αίμα του, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Πριν προσέλθει στη Θεία Κοινωνία Μετανοεί συνεχώς και Εξομολογείται στον Πνευματικό λαμβάνοντας την Συγχωρητική Ευχή που του επιτρέπει να Κοινωνεί.
Χωρίς διαρκή μετάνοια στην προσευχή και την καθημερινότητα, δεν λαμβάνει τη συγχωρητική ευχή από τον Πνευματικό και χωρίς συγχωρητική ευχή δεν μπορεί να κοινωνήσει.
Μετά τη Θεία Κοινωνία καθαγιάζεται, διότι ενώνεται με τον Χριστό εφ’ όσον η καρδία του ευρίσκε-ται εν μετανοία στην προσευχή «Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών» (αμαρτίες) «ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» (συγχωρούμε όσους αμαρτάνουν προς εμάς).
Όλα τα πιο πάνω εφ’ όσον βιώνονται ή εφόσον ποθούνται από τον προσευχόμενο, συμπυκνώνονται στο «Κύριε ελέησον» του ψάλτη στο Ναό ή στην αδιάλειπτη ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με»!
Βλέπουμε δηλαδή, ότι αυτό που συμβαίνει στο Ναό, δηλαδή αμεριμνησία, εκζήτηση άφεσης αμαρτιών και συγχώρεση των άλλων, πριν από τον Καθαγιασμό και μετά Καθαγιασμός με τη Θεία Κοινωνία, συμβαίνει και στην προσευχή: αμεριμνησία, εκζήτηση άφεσης αμαρτιών και συγχώρεση των άλλων και μετά αίσθηση άφεσης αμαρτιών και ένωση με τον Χριστό μυστικά στην καρδία μας!
Δηλαδή ο Χριστιανός εκκλησιαζόμενος στο Ναό πρώτα ζει και ύστερα στην καρδία του αυτά που πήρε στο Ναό, την αμεριμνησία, την άφεση αμαρτιών και συγχώρηση των άλλων και την ένωση με τον Χριστό, που είναι ο καθαγιασμός του.
Εφ’ όσον και καθ’ όσον ευρίσκεται σε μετάνοια, διότι χωρίς Μετάνοια δεν υπάρχει οντολογική συγκατάθεση για άφεση αμαρτιών, που πάντα προηγείται του Καθαγιασμού και της Θείας Κοινωνίας, που μας ενώνει με τον Χριστό.
Φανερά στο Ναό με τα Μυστήρια της Εξομολόγησης και Θείας Κοινωνίας και μυστικά στην καρδία του, που είναι προσωπικός Ναός του Θεού, με τη διαρκή μετάνοια, ζει την κάθαρση, τον φωτισμό και τη θέωσή του, δηλαδή τον καθαγιασμό του.
– Δεν βλέπετε ότι είστε ναός του Θεού και ότι η Βασιλεία των Ουρανών είναι μέσα σας; λέει ο Χριστός και όλη αυτή η ησυχαστική βίωση της πνευματικής ζωής, αποκαλύπτεται και ολοκληρώνε-ται με τον λόγο Του:
«Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας Αυτόν – είτε στο Ναό, είτε στην καρδία – εν Πνεύματι και Αληθεία δει προσκυνείν!».
Ανδρέας Χριστοφόρου.
