Πως θα ήταν η Εκκλησιαστική μας Ζωή χωρίς το Ψαλτήρι του Δαυίδ που γράφτηκε κατά το 1000 πΧ;
Πως θα γιορτάζαμε την Ανάσταση χωρίς τον Αναστάσιμο Κανόνα και το Χριστός Ανέστη του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού;
Ο Θρήνος του Δαυίδ στο Ψαλτήρι του ήταν ο καρπός της εν Πνεύματι Αγίω
συνειδητοποίησης του για την αποξένωση του Ανθρώπου απο την Αγάπη του Θεού, απο την Πτώση του Αδάμ μέχρι και την δική του πτώση στη μοιχεία και τον φόνο.
Αυτός ο θρήνος της Μετάνοιας του Δαυιδ και των Προφητών έφερε το αναμενόμενο, την Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου που θα έδινε σάρκα και οστά στον Θεάνθρωπο Χριστό.
Οκτώ αιώνες μετά την Ανάληψη του Χριστού και την Πεντηκοστή που ίδρυσε την Εκκλησία, ένας άλλος άνδρας, ο Άγος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ζώντας σε μιά σπηλιά μέσα στο Κοινόβιο του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στην έρημο της Ιουδαίας, ώριμος καρπός Μετανοίας και Αφέσεως αμαρτιών μεθυσμένος κυριολεκτικά απο Θείο Έρωτα έγραφε τα θαυμάσια Αναστάσιμα Τροπάρια και τον Αναστάσιμο Κανόνα!
Μέσα μια σπηλιά που μόλις τον χωρούσε! Ο τάφος του απ έξω, μέσα στην λαμπρή Μονή του Αγίου Σάββα.
Είναι απορίας άξιο: πώς γιόρταζε η Εκκλησία την Ανάσταση πριν τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό;
Πόσο φτωχότερες ήταν οι ακολουθίες και η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία χωρίς τα Αναστάσιμα θριαμβευτκά ποιήματα και μελωδήματα του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού;
Αλλά ανάμεσα στον Δαυίδ του 1000 πΧ και του Δαμασκηνού του 8ου μΧ αιώνα υπάρχει και μια άλλη προφητική μορφή, σύγχρονη του Χριστού που ΠΡΟΕΙΔΕ την ερχόμενη Βασιλεία των Ουρανών, στην Άκρα Ταπείνωση του Εσταυρωμένου θεανθρώπου:
ο εκ Δεξιών του Σταυρωμένου Χριστού, Ληστής που είπε:
Μνήσθητι μου Κύριε όταν έλθεις εν τη Βασιλεία σου !
Το είπε ενώ το μόνο που υπήρχε πριν το θάνατο του Χριστού ήταν ο Άδης!
Είδε τον Σταυρωμένο ως Θεάνθρωπο και Βασιλέα,πριν το θάνατο και την Ανάσταση Του.
Η βαθειά Μετάνοια του Ληστή τον έκανε Προφήτη και πρώτο οικιστή του Παραδείσου!
Του αποκαλύφθηκε η Θεότητα του Χριστού όχι με τα θαύματα που είδαν οι Άγιοι Απόστολοι αλλά με την Άκρα Ταπείνωση του Θεανθρώπου πάνω στον Σταυρό.
Τον είδε εξευτελισμένο αδύναμο και εγκατελειμμένο ακόμα και απο τον Πατέρα Του και αναγνώρισε την ηθελημένη κένωση Του που οι μαθητές μέχρι τότε δεν κατάλαβαν.
Ο θρήνος Μετάνοιας του Δαυίδ, η συνειδητοποιημένη Μετάνοια του Ληστή και ο Αναστάσιμος θριάμβος του Δαμασκηνού, θεμελιώνουν την Εκκλησία μας!
Ανδρέας Χριστοφόρου
