…θα αναφερθώ σε ένα εντελώς άγνωστο Κύπριο Μοναχό της Ι. Μ. Σταυροβουνίου Κύπρου, τον Γρηγόριο Μοναχό.
Ήταν μετά το 1980, δε θυμάμαι ακριβώς χρονολογία, πάντως βρέθηκα στη μικρή, ασκητική αυλή της Μονής και ήταν εκεί ένα Γεροντάκι Μοναχός, που μόλις με είδε μου είπε:
– Έλα, γιε μου, στο κελί μου να σε κεράσω μια ζιβανία (το κυπριακό τσίπουρο).
Ήπιαμε τη ζιβανία και μετά κάτσαμε στην αυλή.
– Ποιος είσαι Γέροντα; του λέω.
– Με λέγαν Γιώργο, γιέ μου, μα τώρα είμαι ο Γρηγόριος Μοναχός, είμαι ο Πατέρας του Ηγουμένου.
– Πολύ χαίρομαι, Γέροντα, του λέω, που έχεις τέτοιο γιό, έχεις κι άλλα παιδιά;
– Έχω γιε μου, απαντά ο Γρηγόριος Μοναχός, μα έχω κι έναν γιο αγνοούμενο. Και βάζει τα κλάματα…
Απόσπασμα από ομιλία του κ. Ανδρέα Χριστοφόρου, Νομικού, με θέμα: «Η μετάνοια και η αιώνιος ζωή, όπως την έμαθα από τους σύγχρονους αγίους και γεροντάδες» που έγινε στον Ι. Ν. Αγ. Δημητρίου Θεσσαλονίκης στις 13/03/2017 στα πλαίσια Ημερίδας της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης με θέμα: «Το μεγαλείο της μετάνοιας στη ζωή του ανθρώπου» και προεδρεύοντα τον Ομότιμο Καθηγητή του ΑΠΘ κ. Δημ. Τσελεγγίδη.