Ο Χριστός, αναμάρτητος όντας, δέχθηκε τις συνέπειες της Αμαρτίας του Ανθρώπου, δηλαδή δέχτηκε να θανατωθεί.
Ήταν απόφασή Του να θανατωθεί, για να προσφέρει ο Πατέρας Του την Άφεση των Αμαρτιών στον Άνθρωπο.
Γι’ αυτό ο Χριστός, πεθαίνοντας πάνω στον Σταυρό, είπε, «Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23, 34).
Ο Αδάμ και η Εύα έπεσαν, διότι αρνήθηκαν να γίνουν Μέτοχοι της Θείας Ζωής, με την υπακοή στον Λόγο του Θεού, να μην φάνε τον απαγορευμένο καρπό.
Ο Θεός έδωσε τον Λόγο μη βρώσης του καρπού, για να δοκιμαστεί η Ελευθερία επιλογής του Ανθρώπου: αν επέλεγε τον Λόγο του Θεού ο Άνθρωπος, θα ζούσε στον Παράδεισο μέχρι που θα γεννιόταν ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος και Βασιλέας, θα ενωνόταν τότε το Ανθρώπινο Γένος με τον Θεό και θα ζούσαμε στη Βασιλεία των Ουρανών με Βασιλέα τον Χριστό.
Η πτώση έγινε, όχι από την αμαρτωλή επιλογή του Ανθρώπου να παραβιάσει την Εντολή του Θεού, για να γίνει Θεός χωρίς τον Θεό, αλλά από την αμετανοησία του ανθρώπου, από την επιλογή του να μην Μετανοήσει.
Οι συνέπειες της Αμετανοησίας ήταν, η έξοδος από τη ζωή του Θεού, από τον Παράδεισο, η φθορά και ο θάνατος και ο Άδης, η αιώνια απόσταση του ανθρώπου από τον Θεό και η εξουσία του Σατανά πάνω στον άνθρωπο.
Για να ελευθερωθεί ο Άνθρωπος από την Αμαρτία, έπρεπε να ελευθερωθεί από τις πιο πάνω συνέπειες της Αμαρτίας.
Κανένας από τους Πατέρες της Παλαιάς Διαθήκης, ούτε από μόνη της η Παναγία, που τόσο αγάπησαν τον Θεό, μπόρεσε να νικήσει και να ανατρέψει τις συνέπειες της αμαρτίας, ώστε να νικηθεί η αμαρτία.
Η αποδοχή της Παναγίας να γεννήσει τον Χριστό έγινε η Απαρχή της Σωτηρίας του Ανθρώπου.
Ο Ευαγγελισμός και η σύλληψη του Χριστού ως Θεανθρώπου στα σπλάχνα της, ένωσε τον Θεό με τον Άνθρωπο. Πρώτα, γιατί συνελήφθη εκ Πνεύματος Αγίου ο Χριστός, ως Θεάνθρωπος και δεύτερο, γιατί η ίδια Παναγία, ως άνθρωπος, ήδη ενώθηκε με τον Θεό και Θεώθηκε.
Όμως, έπρεπε, για να ανατρέψει τις συνέπειες της αμαρτίας και να νικήσει έτσι την αμαρτία, ο Χριστός να θανατωθεί, ενώ ήταν Θεάνθρωπος, αμέτοχος της φθοράς, του θανάτου, του Άδη, της εξουσίας του Σατανά.
Αυτό θα γινόταν μόνο με τη Θέλησή Του, διότι εκ Φύσεως δεν θα γινόταν, διότι ήταν Θεάνθρωπος.
Για να γίνει, έπρεπε να συστείλει τη Θεία Φύση Του, ώστε να πεθάνει η Ανθρώπινη και να κατέβει στον Άδη και στο κέντρο Εξουσίας του Σατανά και να τον νικήσει.
Πάνω στον Σταυρό, αποδεχόμενος τον Θάνατο ο Αθάνατος, ζήτησε από τον Πατέρα Του να δώσει την Άφεση των Αμαρτιών στον Άνθρωπο, ώστε ο Άνθρωπος να μπορεί να μετανοεί και να γίνεται κοινωνός της θείας Φύσεως, δηλαδή να ενώνεται με τον Θεό.
Αυτό το γράφει ο Απόστολος Πέτρος λέγοντας ότι, γίναμε «κοινωνοί θείας Φύσεως» με τη Σταύρωση, τον θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού.
Ο εκούσιος θάνατος και η κάθοδος στον Άδη και προ παντός η Ανάσταση του Χριστού, συνέτριψαν τον διάβολο, τον Άδη, τον θάνατο, τη φθορά, και νικήθηκε η αμαρτία.
Εκείνο, όμως, που ένωσε τον άνθρωπο ξανά με τον Θεό και εκείνο που πάντα ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό είναι:
Η Άφεση των αμαρτιών, που έδωσε και δίνει ο ουράνιος Πατέρας, δια του Υιού, που νίκησε τις συνέπειες της αμαρτίας, δεχόμενος εκούσια τον θάνατο.
Τελικά, η Άφεση των αμαρτιών από τον Θεό Πατέρα και η εκζήτησή της από τον άνθρωπο με τη Μετάνοια ήταν το ζητούμενο και αυτό που κέρδισε για χάρη μας ο Χριστός.
Οι πατέρες της Παλαιάς Διαθήκης ζητούσαν την άφεση αμαρτιών με τη μετάνοιά τους, μα δεν την έπαιρναν ολοκληρωτικά, διότι εμπόδιζαν οι συνέπειες τις αμαρτίας, με επίκεντρο την εξουσία του διαβόλου πάνω στον άνθρωπο, και διότι δεν ήταν ενωμένος ο Θεός με τον άνθρωπο.
Ο καρπός της Μετάνοιας των Πατέρων της Παλαιάς Διαθήκης ήταν η Παναγία, η οποία πρόσφερε την Ανθρώπινη Φύση στον Θεό και γεννήθηκε ο Χριστός.
Δεν μπορούσε ο Άνθρωπος να ενωθεί με τον Θεό, διότι η Μετάνοιά του δεν μπορούσε να ανατρέψει τις συνέπειες της Αμαρτίας. Ήταν δούλος της αμαρτίας, διότι ο Σατανάς τον εξουσίαζε με τη φθορά, τον θάνατο, τον Άδη.
Για να Μετανοεί έπρεπε πρώτα να ελευθερωθεί από την εξουσία του Σατανά, τη φθορά, τον θάνατο, τον Άδη.
Αυτό δόθηκε σαν Ζωή με τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού, για να βιωθεί, όμως, πρέπει να το θέλει ο Άνθρωπος και αυτό γίνεται με το Βάπτισμα, που τον εντάσσει στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία και με τη διαρκή Μετάνοια για την αμαρτωλή ζωή, που εξέρχεται από την Καρδία του, με την εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία.
Όλα αυτά τα Μυστήρια προσφέρουν αυτό που ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό, την Άφεση των αμαρτιών, δηλαδή την απελευθέρωση από την εξουσία του Σατανά και την αμαρτία.
Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος μας λέει ότι, ο Αγώνας είναι εναντίον των εξουσιών του Σατανά, που κυβερνά τον Κόσμο.
Με τη Σταύρωση και την Ανάσταση δόθηκε η Άφεση των αμαρτιών και με τη Μετάνοια ο κάθε άνθρωπος καλείται να ζήσει τον Θεό, μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Οι Άγιοι Πατέρες μας, παλαιοί και σύγχρονοι, μας έδειξαν ότι η συνεχής, επιμελημένη Μετάνοιά τους, που δείχνει τη συνεχώς ανανεωμένη συνειδητοποίηση της Αμαρτωλής μας Ζωής και την απόφαση για φύλαξη των Εντολών του Χριστού, είναι ο μοναδικός δρόμος, που άνοιξε ο Τίμιος Πρόδρομος και ο Χριστός.
«Μετανοείτε ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών»! (Ματθ. 3, 2)
Ανδρέας Χριστοφόρου
