Το μεγαλύτερο μίσος μέσα μου, είναι αυτό που δεν με αφήνει να δω την καλοσύνη του Θεού στη Ζωή μου, αντίθετα με σπρώχνει να νοιώθω ότι όλα τα κακά που μου τυγχάνουν οφείλονται σε Αυτόν!
Διότι ενώ μπορούσε να με φυλάξει δεν με φύλαξε!
Δεν έχω Μνήμη της Αγάπης του Θεού, γι αυτό δεν Τον Ευγνωμονώ και δεν τον Δοξάζω, μέσα στην καρδία μου!
Ξεχνώ τα θαύματα Του, ξεχνώ την Πατρική του Αγάπη!
Γι᾽ αυτό ο Χριστός, ενθύμισε στους Μαθητές την πρωταρχική σχέση μας με τον Πατέρα λέγοντας το Πάτερ Ημών!
Αντίθετα, έχω Μνήμη, όλων των κακών που μου έτυχαν από μικρό παιδί και είμαι γεμάτος παράπονο αγανάκτηση, μίσος, αδιαφορία, αναισθησία.
Έχω Μνήμη Κακίας, Μνησικακία!
Όλα αυτά στρέφονται εναντίον του Πατέρα μου Θεού και των συνανθρώπων μου!
Συναίσθηση όλης αυτής της πραγματικότητας, αίσθηση βλάβης του εαυτού μου και των άλλων, δάκρυα Μετανοίας και επιθυμία θεραπείας μου!
Άφεση Αμαρτιών και Ζωή Αιώνιος!
Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία!
Κάθαρση και Θεραπεία!
Ανδρέας Χριστοφόρου.
Ά συναίσθηση θείο δώρο .το κλειδί της πόρτας της καρδιάς .