2 Δεκεμβρίου Δέκα χρόνια, 1996-2006, δέκα χρόνια της Πατρικής Αγάπης του σε μένα!
Δέκα χρόνια, καθημερινής κοινωνίας Ζωής, μεταφοράς δεδομένων Αγίου Πνεύματος!
Δέκα χρόνια τρυφής και τροφής, καρδιακής και εν Χριστώ αλληλοπεριχώρησης, μετά του αγιασμένου Γέροντος Αμβροσίου.
Ευφραίνομαι και νοσταλγώ τις ημέρες, τις ώρες, τις στιγμές που ήταν χρόνος άχρονος, εν Πνεύματι Αγίω!
Εκεί, στη συμβολή των οδών Ξηρογιάννη και Περιάνδρου στα Άνω Ιλίσια, σε διαμέρισμα που ερχόταν για λόγους υγείας από Οκτώβρη μέχρι και Απρίλιο κάθε χρόνο, δίπλα στο Γραφείο μου, διακόσια μέτρα, πρωί, μεσημέρι, απόγευμα.
Το πρωί μαζί στο καφεδάκι: Λόγοι Πνευματικοί, νουθεσίες, μεταφορά Ζωής!
Πολλά μεσημέρια τρώγαμε μαζί και τα απογεύματα ήθελε μια βόλτα έξω με το αυτοκίνητο να ξεσκάσει από την κλεισούρα.
Ενδιάμεσα δεχόταν πολλά τηλεφωνήματα και επισκέψεις.
Ο Αγιασμένος Πατέρας της Εκκλησίας, που νεότατος οδηγήθηκε από Άγνωστο Νεανία (τον άγιο Άγγελό του) στο Άγιον Όρος και που, χωρίς ποτέ να σκεφθεί τον Μοναχισμό, εκεί στη Μονή Κουτλουμουσίου, πυρπολήθηκε για πρώτη φορά από Θείο Έρωτα και Πόθο, να αφοσιωθεί στην Παναγία και όταν γύρισε να το ανακοινώσει στον παρευρισκόμενο Νεανία, αυτός εξαφανίστηκε!
Ο Αγιασμένος Αμβρόσιος, που συνάντησε για πρώτη φορά περιφερόμενο στην Αθήνα ο Άγιος Πορφύριος και που αμέσως τον οδήγησε και τον εγκατέστησε στην Ιερά Μονή Δαδίου, στην Αμφίκλεια και αυτός αναντίρρητα υπάκουσε και έμεινε εκεί από το 1954 μέχρι το 2006!
Ο Γέροντας και Πνευματικός της Γυναικείας Αδελφότητας στο Δαδί, της Ηγουμένης Παρθενίας και των μοναζουσών, Μαγδαληνής, Γαλήνης, Αγνής, Νεκταρίας και άλλων, που κοιμήθηκαν και δεν τις γνώρισα.
Μου έλεγε τη ζωή του, τις θείες αποκαλύψεις του, τον τρόπο της Προσευχής του.
Σήκωνε τα χέρια στον Ουρανό και συντετριμμένος, εξομολογούμενος στον Χριστό τις αμαρτίες του, ζητούσε την Άφεση για τον εαυτό του και για όλο τον κόσμο.
Με ήθελε παρόντα στις συναντήσεις του, με κορυφαίες αυτές με τον Μητροπολίτη Σιατίστης Αντώνιο και τον Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινό.
Η Χαρά της Βασιλείας των Ουρανών τότε αποκορυφωνόταν: σαν παιδάκια ασπάζονταν και κοίταγαν ο ένας τον άλλο σαν θησαυρό.
Η συμβίωση με τις αγιασμένες Παρθενία Ηγουμένη και την ταπεινότατη και πρόθυμη σε κάθε διακονία και υπακοή Γαλήνη ήταν μιά έξαρση Αγάπης του Τριαδικού Θεού.
Σαν να έβλεπες Πατέρα, Μητέρα και Παιδί, μια Πνευματική οικογένεια.
Ώσπου το 2003 άρχισε ένας ανυπόφορος πονοκέφαλος στο τρίδυμο νεύρο, στα 91 χρόνια του. Ήλθαν οι γιατροί και όταν έφυγαν μου ψιθυρίζει:
– Δεν πρόκειται να βρούν τι έχω και έτριβε τις παλάμες του θριαμβευτικά!
– Γιατί; ρωτάω.
– Διότι εγώ παρεκάλεσα τον Κύριο να μου δώσει τον πόνο. Του είπα: Κύριε δώσε μου μια ασθένεια να υποφέρω για την Αγάπη Σου! Μου λέει ο Κύριος: Θα σου δώσω Αμβρόσιε, αλλά θα αντέξεις; Με την δική σου βοήθεια θα αντέξω Κύριε!
Και άρχισε αυτός ο πόνος στο τρίδυμο νεύρο, ανυπόφορος και ατελείωτος, μέρα – νύχτα!
Παρασκευή 1/12/2006 μια έντονη διάθεση με έσπρωχνε να πάω στο μοναστήρι. Ο Γέροντας ήταν κατάκοιτος ήδη από το 2003 και, αφού έκαναν ότι μπορούσαν οι γιατροί στο Νοσοκομείο της Λαμίας, τον έστειλαν στο Μοναστήρι.
Φύγαμε με τον Δημήτρη στα Καμένα Βούρλα, στο εξοχικό του, το Σάββατο 2/12/2006, ώστε Κυριακή να πάμε στο Δαδί να τον δούμε.
Το βράδυ στις 23:00 με πήρε στο τηλέφωνο η Ηγουμένη Γαλήνη:
– Ανδρέα μου, ο Γέροντας Αμβρόσιος κοιμήθηκε ….
Ήταν 2/12/2006, η ίδια μέρα που ο αγαπημένος του Άγιος Πορφύριος κοιμήθηκε….
Κυριακή, 3/12/2006, τον κηδέψαμε…..
Είμαι σίγουρος ότι μας βλέπει γεμάτος ευφροσύνη, αγαλλόμενος από τον Παράδεισο!
Τον ακούω να μου ψιθυρίζει:
– Ανδρέα μου, σήμερα δεν υπάρχει Μετάνοια στην προσευχή και τη Ζωή των ανθρώπων, διότι λείπει η απλότητα και η ειλικρίνεια!
Αυτές οι παιδικές αρετές, που τον ίδιο στόλιζαν μέχρι την τελευταία ανάσα του….
Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης,
12/12/1912 Λαζαράτα Λευκάδας
2/12/2006, Ι. Μ. Δαδίου Αμφίκλεια,
μια ζωή γεμάτη Χριστό!
Ανδρέας Χριστοφόρου.
