ΣΥΝΑΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2022
—
ΚΥΡΙΑΚΗ Θ’ ΛΟΥΚΑ
Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΜΑΣ ΚΑΘΙΣΤΑ ΑΦΡΟΝΕΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ
_______
Λοιπόν, πάντα μας καθοδηγεί η Παλαιά Διαθήκη, δηλαδή αυτά που είπε ο Θεός στον Μωυσή, πώς δημιούργησε τον κόσμο, τον άνθρωπο, τι έγινε μέσα στον Παράδεισο, και από εκεί βρίσκουμε όλες τις απαντήσεις τελικά που συμφωνεί και το Ευαγγέλιο, δηλαδή αυτά που είπε μετά ο Χριστός.
Πρώτα μίλησε ο Πατέρας στο Μωυσή. Υστέρα μίλησε ο Υιός στους Μαθητές, σε όλο τον κόσμο και σε μας.
Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο πρώτα, τον Παράδεισο και τον άνθρωπο, και στον άνθρωπο του είπε, όλα αυτά είναι δικά σου, εσύ είσαι ο αρχηγός και για τα πουλιά και για τα ζώα και για τα ποτάμια, όλα δικά σου είναι.
Ο άνθρωπος ζούσε μέσα στον Παράδεισο και δεν κουραζόταν καθόλου. Πείναγε, έπιανε ένα μηλαράκι, έτρωγε και ήταν ευχαριστημένος. Έπινε νεράκι από το ποταμάκι από την πηγούλα και ήταν πολύ ευχαριστημένος, ώσπου ο Θεός, για να τον ανεβάσει, γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Αδάμ έκανε αυτά που βρήκε μπροστά. Δεν δοκιμάστηκε η ελευθερία του. Δεν δοκιμάστηκε δηλαδή, να διαλέξει μεταξύ του εαυτού του και του Θεού. Και τότε ο Θεός του έβαλε ακριβώς αυτή την εντολή. Του είπε: μπορείς να τρως από όλα αυτά τα φρούτα, εκτός από ένα.
Γράφει στη Παλαιά Διαθήκη, ότι ο Θεός φύτεψε ένα δέντρο στο κέντρο του Παραδείσου. Ο καρπός αυτού του δέντρου, όταν τον έτρωγε ο άνθρωπος αποκτούσε γνώσεις. Άρχισε να ξέρει, να γίνεται σοφός, αλλά από αυτό το δέντρο, που θα έτρωγε ο άνθρωπος και θα γινότανε σοφός, ο Θεός του απαγόρευσε να τρώει.
Του είπε: κοίταξε πόσα εκατομμύρια καρποί υπάρχουν. Φάε από όλα αυτά, εκτός από αυτό. Σκεφτείτε τι πρόκληση ήταν αυτή για τον Αδάμ, ο όποιος ήταν εικόνα Θεού. Έβλεπε τον εαυτό του ωραίο, δυνατό. Ότι όλα τον υπάκουαν, τα πουλιά, τα ζώα, όλα, όλα.
Όλα τον αγαπούσαν και ξαφνικά σαν να του λέει ο Θεός, ξέρεις κάτι . . . του περιόρισε την ελευθερία του. Και πρόσεξε του λέει, όχι μόνο αυτό, αλλά αν φας από αυτό τον καρπό θα πεθάνεις. Τότε ο άνθρωπος έκανε το λάθος και έφαγε από αυτόν τον καρπό. Δεν άκουσε το Θεό.
Τι σημαίνει ακούω;
Ακούω και υπακούω σημαίνει παίρνω ζωή. Παίρνω τη ζωή αυτού που μου δίνει μια εντολή. Τον αγαπάω δηλαδή.
Ο Αδάμ και η Εύα προτίμησαν να ακούσουν το διάβολο που τους είπε: Τι τον ακούτε το Θεό. Ζηλεύει, διότι, αν φάτε εσείς από αυτόν τον καρπό, θα γίνετε Θεοί σαν αυτόν και δεν θέλει να γίνετε Θεοί σαν αυτόν. Αυτοί, ανάμεσα στις δυο φωνές που άκουσαν, προσέξετε καλά αυτό παιδάκια, ανάμεσα σε αυτές τις δυο φωνές που άκουσαν, προτίμησαν τη φωνή του διαβόλου.
Μήπως αυτές τις δυο φωνές τις ακούμε κι εμείς συνέχεια;
Μήπως ακούμε μια φωνή από το Θεό και μια φωνή από το διάβολο και κάθε φορά διαλέγουμε;
Και τι έγινε μετά;
Έφαγαν ο Αδάμ και η Εύα από αυτόν τον καρπό. Ο διάβολος για να μην τους τρομάξει μπήκε μέσα στο φίδι, που ήταν ένα φρόνιμο ζωάκι τότε, και τους μίλησε μέσα από το ζωάκι αυτό. Αυτοί τον άκουσαν τον διάβολο, γιατί τους φούσκωσε τον εγωισμό, ότι θα γίνουν Θεοί, χωρίς τον Θεό. Δεν σκέφτηκαν, ότι, αν φάνε από αυτό το δέντρο, θα πεθάνουν. Δεν πιστέψανε το Θεό, ότι τους είπε την αλήθεια.
Ακριβώς το ίδιο κάνουμε και εμείς. Όταν μια φωνούλα καλή, του Αγίου Αγγέλου μας, που είναι δίπλα μας, μας λέει: Μην το κάνεις αυτό το κακό, κάνε αυτό το καλό, δεν το πιστεύουμε και πιστεύουμε τη φωνή του διαβόλου που λέει: Μην τον ακούς τι λέει αυτός, εσύ είσαι ο πιο δυνατός και ο πιο έξυπνος, Παύλο, εσύ λοιπόν μην ακούς τι σου λέει ο μπαμπάς και η μαμά σου, μην ακούς τι σου λέει ο Θεός, να πας την Κυριακή Εκκλησία.
Παύλο; Μιλάει έτσι ο διάβολος;
Έτσι μιλάει και βλέπεις, ότι μέσα σου η καρδιά σου πάει να ακούσει αυτή τη φωνή. Τη γοητεύει κατά έναν περίεργο τρόπο ο διάβολος, να τον ακούσει, να μην πάει στην Εκκλησία.
Ο Θεός, όμως, παρόλο που τον παράκουσαν, δεν θύμωσε. Τους φώναξε: Που είσαι Αδάμ; Του λέει. Και ο Αδάμ κρυβόταν μέσα στα δέντρα.
Ακούς Θέκλα; Κρυβόταν. Καμιά φορά κρύβεσαι και εσύ, άμα κάνεις κάτι κακό;
Εσύ Μαρία, Χρυσόστομε; Δεν κρύβεσαι, δεν φοβάσαι κανέναν ε;
Εσύ Μυρτώ;
Λοιπόν, εσύ Ιωάννη κρύβεσαι;
Εσύ Στέφανε; Ναι.
Ελένη; Κάποιες φορές.
Εσύ Ιωάννη κρύβεσαι κάτω από το κρεβάτι, να μη σε βρει η μαμά σου;
Λοιπόν, ο Θεός τους φώναξε και τους είπε, γιατί φοβάστε; Μήπως φάγατε από αυτόν το καρπό που σας είπα, να μην τον φάτε;
Γιατί Αδάμ το έκανες;
Δεν φταίω εγώ, λέει ο Αδάμ. Φταίει η Εύα.
Λέει στην Εύα, εσύ γιατί το έφαγες; Δεν φταίω εγώ, φταίει το φίδι.
Μήπως κάνουμε κι εμείς το ίδιο; Δεν φταίω εγώ, φταίει η Σοφία. Δεν φταίω εγώ, φταίει η Μυρτώ. Δεν φταίω εγώ, φταίει η μαμά μου, λέει ο Χρυσόστομος και ο Στέφανος και ο Παύλος και η Μαρία.
Τους κάλεσε Θεός να μετανιώσουνε, και αυτοί, αντί να μετανιώσουνε, έριχναν το φταίξιμο ο ένας στον άλλον.
Αυτά που λέω τώρα είναι η ιστορία της μέριμνας.
Τι σημαίνει μέριμνα;
Να κολλάει ο νους μου στην καθημερινότητα. Να ψάχνω, να λύνω τα προβλήματα μέσα στο μυαλό μου. Να αγωνιώ, για τη σημερινή μέρα, αν θα τα βγάλω πέρα, αν θα έχω να φάω, αν πω καλά το μάθημά μου στην τάξη, αν θα περισσέψει και για μένα κανένα γλυκό ή θα τα φάει όλα ο Στέφανος.
Όταν λοιπόν αρνήθηκαν να μετανοήσουν, τότε ο Θεός τους έδιωξε από τον Παράδεισο, προσέξτε, και τους είπε . . . Είπε στον άνδρα: από σήμερα θα κοπιάσεις, για να τρως το ψωμί σου, ενώ μέχρι σήμερα το έτρωγε τζάμπα. Δεν κουραζόταν. Ήταν έτοιμα όλα, και στη γυναίκα είπε: εσύ με κόπο και πόνο θα γεννάς τα παιδιά σου.
Εδώ αρχίζει το πρόβλημα της μέριμνας. Βλέπετε πόσο σημαντικό είναι; Δηλαδή η μεριμνά ξεκίνησε από την παρακοή στο Θεό, όχι τόσο, αλλά από την αμετανοησία, γιατί παρήκουσε ο άνθρωπος στο Θεό
Ακριβώς το ίδιο πράγμα γίνεται και σήμερα. Γατί; Έρχεται ο Χριστός, λοιπόν, ο Υιός του Θεού για να διορθώσει τα πράγματα και μας λέει: ζητείτε πρώτα τη Βασιλεία μου και τη δικαιοσύνη μου και όλα αυτά θα σας τα δώσω.
Τι εννοεί; Πως ζητά ο άνθρωπος τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του;
Όταν αγαπά τις εντολές του Θεού και όταν μετανοεί, γιατί βλέπει μέσα του, ότι δεν υπάρχει η ζωή των εντολών του Θεού, αλλά υπάρχει η πονηριά, η κακία, το μίσος και όλες αυτές οι αμαρτίες και μετά μετανιώνει, αν μετανιώνει, για να διορθώσει αυτή την κατάσταση με τη βοήθεια του Θεού. Εάν το κάνεις αυτό λέει ο Θεός, όλα αυτά που μεριμνάς θα σου τα δώσω εγώ.
Ξέρετε, γράψαμε κάποτε ένα κείμενο, αλλά δυστυχώς δεν το ανέφερα πολλές φορές. Ποιος είναι το σημαντικότερο ον, να το πω, στο θέμα της μέριμνας του ανθρώπου; Ξέρετε ποιος είναι; Ποιος είναι; Για να ακούσω; Ποιος βοηθάει πολύ τον άνθρωπο καθημερινά;
Τα παιδάκια να μας πούνε. Η Ελένη.
Ελένη, 9 χρονών
Ο Θεός.
Α. Χ.
Ο Θεός είναι, αλλά ο Θεός . . . δεν θα πω πολλά, γιατί άμα το πω, θα το βρείτε αμέσως.
Ο Στέφανος.
Στέφανος, 10 χρονών
Ο φύλακας Άγγελός μας.
Α. Χ.
Ακριβώς. Ο φύλακας Άγγελός μας.
Κάθε άνθρωπος έχει ένα μοναδικό, προσωπικό και ανεπανάληπτο φίλο, που είναι ο Άγιος Άγγελός του. Ενώ ο Άγιος Γεράσιμος, ο Άγιος Θεράποντας είναι Άγιος για όλους μας. Η Παναγία είναι για όλους μας. Ο Θεός όμως, προσέξτε, έχει προνοήσει, τόσο πολύ μας αγαπάει, και μας έχει έναν φίλο αόρατο που είναι δίπλα μας και μας μιλάει συνέχεια και μας βοηθάει, και πολλές φορές που λέμε, “α μου ήρθε αυτή η σωστή σκέψη”, μας την ψιθυρίζει ο Άγιος Άγγελος στο αυτί μας.
Τις περισσότερες όμως φορές δεν τον ακούμε, γιατί και ο διάβολος στέλνει και αυτός το δικό του διαβολάκι δίπλα μας, ο οποίος μας λέει τα ανάποδα, Θέκλα.
Όταν ακούμε τον Άγγελό μας, τότε νιώθουμε χαρά. Όταν δεν τον ακούμε, μας μιλάει ο διάβολος, και νιώθουμε λύπη, έχουμε ταραχή, νεύρα, δεν ακούμε τον μπαμπά και τη μαμά, τσακωνόμαστε με τα αδέρφια μας, δεν διαβάζουμε τα μαθήματά μας, δεν θέλουμε την Κυριακή να πάμε Εκκλησία, γιατί δεν είναι μέσα μας το Πνεύμα του Θεού.
Πρόσεξε, Παύλο, μην παρασύρεσαι από τις σκέψεις. Πίσω από τις σκέψεις υπάρχει το πνεύμα. Όταν σου έρχονται σκέψεις, να μη θες να πας Εκκλησία, σημαίνει ότι μέσα σου υπάρχει κάποιο πονηρό πνεύμα.
Που βρέθηκε;
Βρέθηκε, διότι, αντί να ακούς περισσότερο τον Άγιο Άγγελο, ακούς περισσότερο τον διάβολο, ο οποίος σε βολεύει και σένα και μένα και τον καθένα, γιατί μας φουσκώνει, μας χαϊδεύει τον εγωισμό, ενώ ο Άγγελος μας βοηθάει να ταπεινωθούμε, για να είμαστε χαρούμενοι, να είμαστε ενωμένοι με τον Θεό. Ο Άγιος Άγγελος μας προτρέπει να μετανοούμε.
Βλέπουμε λοιπόν, ότι η μέριμνα ξεκίνησε και ξεκινά από την παρακοή του στις Εντολές του Θεού.
Γιατί; Γιατί δεν αισθάνεται την παρουσία του Θεού.
Θέκλα, έχεις καμιά αγωνία, αν θα μείνεις στην Αθήνα ή θα γυρίσεις στη Μαλεσίνα; Είσαι σίγουρη ότι θα γυρίσεις στη Μαλεσίνα;
Είσαι σίγουρη, γιατί αγαπάς τον μπαμπά σου και ξέρεις ότι θα σε πάει. Κατάλαβες;
Είναι αυτό που δεν κάνουμε με το Θεό.
Δεν είμαστε σίγουροι ότι θα μας προστατέψει κάθε μέρα, διότι δεν τον αγαπάμε.
Εσύ, επειδή αγαπάς το μπαμπά σου, είσαι σίγουρη, ότι θα σε πάει. Δεν έχεις καμιά σκέψη, καμία αγωνία, ότι θα σε γυρίσει πίσω και δεν θα σε αφήσει στην Αθήνα.
Εμείς όλοι οι μεγάλοι αυτό είμαστε. Δεν αγαπάμε τον Μπαμπά μας και έχουμε μέριμνα και η μέριμνα, δηλαδή η αγωνία της επιβίωσης, η αγωνία αυτή μας τρώει τα σωθικά, διότι είναι ακριβώς το ανάποδο από την αγάπη και την πρόνοια του Θεού.
Άρα, λοιπόν, γιατί η μέριμνα είναι χειρότερη και από την αμαρτία;
Διότι αποδεικνύει, ότι δεν έχουμε σχέση με τον Θεό, γι’ αυτό είναι χειρότερο και όπως είπαμε εκεί στην παραβολή του δείπνου, που έκανε ένας άρχοντας δείπνο, και κάλεσε τελικά τους προσκεκλημένους, ο ένας είπε, εγώ παντρεύτηκα, άσε με ήσυχο, ο άλλος λέει, αγόρασα βόδια, άσε με ήσυχο, ο άλλος λέει, χωράφι έχω, άσε με ήσυχο. Άσε με ήσυχο. Μεριμνά.
Λοιπόν, και κάλεσε μετά τους φτωχούς, μπήκαν μέσα, και πήγανε και φάγανε και ήπιανε.
Η μέριμνα μας τρώει.
Γιατί ο Γιώργος και η Χαρούλα το πρωί δεν προσεύχονται άνετα; Γιατί σκέφτονται το μαγαζί. Ακούς Γιώργο; Έτσι είναι; Και ο καθένας τα δικά του.
Ξεκινούμε το πρωί, Μιχάλη, και αντί να σκεφτούμε, ότι μπορεί να πεθάνουμε μέχρι το βράδυ, όπως ο “άφρων πλούσιος” προγραμματίζουμε την ημέρα: Τώρα θα βάλω τα κλαριά εκεί, θα κάνουμε αυτό. Βγαίνει από μέσα. Αυτό το πράγμα είναι η μέριμνα, η οποία φαίνεται αθώα, αλλά είναι αυτή η οποία τελικά αποδεικνύει την απιστία.
Ο άνθρωπος, το πρωί που ξυπνά, θα έπρεπε να πέφτει στην αγκαλιά Θεού και να πει: “Πατέρα μου, ξημέρωσε ακόμα μια μέρα, σε παρακαλώ πρώτα απ’ όλα συγχώρα με, γιατί είμαι άνθρωπος αμαρτωλός, ελευθέρωσέ με από την κακία που έχω μέσα μου, βοήθα με να συγχωρώ τον άλλο, φρόντισε για την καθημερινότητά μου, για τη σημερινή ημέρα”.
Δεν θα πω ακριβώς τι, σήμερα έβλεπα κάτι την τηλεόραση, το οποίο με δίδαξε πάρα πολύ, πάρα πολύ. Ήταν μια Βασίλισσα, στην οποία ήρθε ο θείος της στο παλάτι και την παρακάλεσε να τον συγχωρέσει για ένα πράγμα πολύ βαρύ που έκανε, και αυτή δεν τον συγχώρησε.
Μετά όμως, την έτρωγε η συνείδησή της και κάλεσε κάποιον εκεί από άλλο δόγμα, αυτή ήτανε άλλου δόγματος να το πω χριστιανικού, αυτός άλλου και του λέει: Γίνεται καμιά φορά εμείς οι χριστιανοί να μην συγχωρούμε ένας τον άλλον, επιτρέπεται; Και της λέει αυτός, ΟΧΙ.
Ο Χριστός που σταυρώθηκε πάνω στο Σταυρό μας συγχώρεσε ΟΛΟΥΣ. Πως γίνεται εμείς να διαλέγουμε ποιους συγχωράμε; Και λέει αυτή: μα εγώ δεν μπορώ να συγχωρέσω αυτόν τον άνθρωπο. Τότε της λέει αυτός, και με αφήνει άναυδο, τότε πρέπει να προσεύχεσαι, να παρακαλάς το Θεό να σε συγχωρέσει, που δεν μπορείς να συγχωρέσεις.
Αυτή είναι Βασίλισσα, ίσως να υποψιάζεστε και το όνομά της. Είναι σειρά στην τηλεόραση. Μου έκανε τρομερή εντύπωση, πώς αυτός ο άνθρωπος, και ο ένας και ο άλλος, φανταστείτε πόσα πράγματα έχει να διαχειριστεί ένας βασιλιάς, και τι βασάνιζε τη συνείδησή της: Η εντολή του Θεού. Και πως ο άλλος δεν ντράπηκε που είναι Βασίλισσα, ούτε να της καλομιλήσει, και της είπε ευθύτατα αυτό το πράγμα, και εκείνη πραγματικά συγκλονίστηκε.
Νομίζουμε ότι με το να τακτοποιήσουμε τα προγράμματά μας και όλα αυτά, ότι μετά θα νιώσουμε ασφαλείς. Μα να αυτός ήταν πλούσιος, πολύ πλούσιος και όσο μάζευε τα χρήματα, τόσο πιο ανασφαλής ήτανε.
Γιατί ήταν ανασφαλής;
Γιατί απομακρυνόταν από το Θεό. Αφού ο άνθρωπος έχει Πατέρα το Θεό, όσο απομακρύνεται από τον Πατέρα του, νιώθει ανασφάλεια και όσο νιώθει ανασφάλεια, νιώθει μέριμνα.
Πώς γίνεται η επιστροφή;
Όπως πάντα, με τη Μετάνοια. Θεέ μου, συγχώρα με, διότι ενώ είμαι παιδί σου δεν σε νιώθω Πατέρα μου, διότι αν σε ένιωθα Πατέρα μου θα ήμουν χαρούμενος, όπως τα μικρά παιδιά, τη Θέκλα, τη Μαρία, τον Χρυσόστομο. Ο Παύλος όχι πολύ, κάποτε είναι, κάποτε δεν είναι, ε Παύλο; Για δώστε το μικρόφωνο στον Παύλο.
Κατάλαβες γιατί δεν είσαι χαρούμενος κάποτε; Γιατί;
Παύλος, 11 χρονών
Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ καταλαβαίνω, πότε είμαι χαρούμενος και πότε δεν είμαι. Απλώς μου βγαίνει, πώς να το πω.
Α. Χ.
Άρα σημαίνει, ότι έχασες την προσευχή σου. Δεν σε πληροφορεί η συνείδησή σου γι’ αυτό το πράγμα, που είναι το σημαντικότερο, για όλους μας.
Ο Στέφανος τώρα.
Στέφανος, 11 χρονών
Εγώ είμαι χαρούμενος μετά από την προσευχή μου. Μού ’ρχεται μόνο του το χαμόγελο. Για κάποιο λόγο μού ’ρχεται να σκάσω στα γέλια.
Α. Χ.
Μετά από την προσευχή. Έτσι ήταν ο Άγιος Ευμένιος. Για δώστε ξανά το μικρόφωνο στον Παύλο. Παύλο, εσύ όταν κάνεις προσευχή τι είσαι, και τι νιώθεις στην προσευχή;
Παύλος, 11 χρονών
Όταν κάνω την προσευχή μου είμαι ξελαφρωμένος και πώς να το πω, ένα είδος χαράς, αλλά όχι ακριβώς χαράς. Θα το εξηγήσω ακριβώς, όπως το νιώθω εγώ, σαν μια φωνή να μου λέει: επιτέλους Παύλο χαλάρωσες. Τώρα μπορείς να κάνεις τα δικά σου πράγματα, είσαι χαλαρωμένος
Α. Χ.
Ειρηνικός εννοείς. Είναι χαρά και ειρήνη μαζί. Ο Στέφανος πάλι.
Στέφανος, 11 χρονών
Εγώ όταν μαλώνω με κάποιον, τότε κάνω το λάθος, δηλαδή, αντί να πάω να κάνω προσευχή στο δωμάτιό μου, προσπαθώ να βρω με κάποιον άλλον τρόπο να χαροποιηθώ, αλλά μετά, όταν το ξανακαταλαβαίνω, πάω για προσευχή και γίνομαι χαρούμενος.
Α. Χ.
Ο Στέφανος τώρα περιέγραψε τον άνθρωπο. Έτσι κάνουμε ΟΛΟΙ. Προσπαθούμε να μη μας κοστίσει, να μη μετανοήσουμε για να χαρούμε, αλλά να χαρούμε με το να δούμε ένα έργο στην τηλεόραση, να δούμε ένα φίλο.
Καλά είναι και αυτά, αλλά πρέπει να προηγείται Μετάνοια, για να έχουμε σωστή χαρά.
_____
Ανδρέας Χριστοφόρου
