Οι Πατέρες μας διδάσκουν ότι ο Νους εδράζεται στην καρδιά μας και ονομάζεται Νους ή καρδία και ενεργεί στον εγκέφαλό μας, ονομαζόμενος διάνοια.
Ο χειρότερος καρπός της Αμαρτίας είναι η διάσπαση της ενότητας Διανοίας και Νου διότι παύει η Διάνοια που είναι ο οφθαλμός του Νου και το κέντρο αντιλήψεως, να βλέπει τη Ζωή και τη διδαχή
και το Λόγο του Αγίου Πνεύματος που είναι από τον Θεό εντυπωμένα στην Καρδία-Νου, του Βαπτισμένου Χριστιανού.
Εάν ο καρπός της αμαρτίας είναι η αποξένωση της διανοίας από την Καρδία, δηλαδή η τύφλωση της διανοίας
ΚΑΡΠΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΜΕΛΗΜΕΝΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΩΣΤΕ Η ΔΙΑΝΟΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΝΑ ΔΙΟΡΑΤΑΙ.
Η Μετάνοια ως Μυστήριο ταπεινώσεως και Αφέσεως Αμαρτιών, αφού προηγείται η ενσυνείδητη κατάβαση, εξυψώνει βαθμιαία τον Άνθρωπο στο μέτρο της Εικόνας Θεού που μπορεί να αντιληφθεί κάθε φορά που Μετανοεί. Τον εξυγιαίνει να βλέπει ότι ο εαυτός του δεν είναι οι επιθυμίες και τα πάθη του αλλά η Εικόνα του Θεού.
Η εξυγίανση γίνεται με τον πόθο τήρησης των Εντολών του Χριστού.
Ο πόθος τήρησης των Εντολών καλεί το Χριστό και το Άγιο Πνεύμα που αποκαλύπτει την αμαρτωλότητα και γεννά πόθο θεραπείας και εξυγίανση.
Η εξυγίανση συμβαίνει διότι προηγήθηκε πόθος Θεραπείας που γεννά πόνο θεραπείας, συντριβή καρδίας, δάκρυα Αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον.
Αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα η Αμαρτία στις πνευματικές της διαστάσεις, δηλαδή ως Παραβίαση των Εντολών του Θεού, δηλαδή ως έλλειψη Αγάπης, ως ένωση με τον διάβολο, ως εξουσία δαιμονική.
Αποκαλύπτεται η Αμαρτία ως βλάβη του εαυτού μας ως Εικόνας Θεού που αμαυρώσαμε, ως βλάβη της σχέσης μας με τον Θεό και ως βλάβη του πλησίον ως Εικόνας Θεού.
Ο εκούσιος αυτός θρήνος ελκύει το Άγιο Πνεύμα που πρώτα συγχωρεί και θεραπεύει και ύστερα αποκαλύπτει την παρουσία του Χριστού μέσα μας και μας ενώνει με τον Χριστό.
Όλα αυτά γίνονται βαθμιαία και αυξανόμενα και η θεραπεία προχωρά από την κάθαρση στο φωτισμό και από τον φωτισμό στη Θέωση.
Ο Νούς – διάνοια ενώνεται με τον Νου – Καρδία και η διάνοια εμπνέεται, δεν σκέφτεται διότι στην ένωση αυτή όπως σε όλη την Μετάνοια κυριαρχεί το Άγιο Πνεύμα.
Το Πνεύμα του Μετανοούντος ενώνεται με το Άγιο Πνεύμα και ο λόγος που εξέρχεται, εξέρχεται από την Καρδία και αποκαλύπτει αυτή την θαυμαστή οντολογική ενότητα διανοίας και Καρδίας, λόγου του ανθρώπου με τον Λόγο του Θεού.
Εάν η Μετάνοια συνεχίζεται επιμελημένα και κυριαρχεί το Άγιο Πνεύμα κατά την προσευχή τότε ο εξερχόμενος λόγος είναι έμπνευση και ανοίγει καρδίες προς Μετάνοια.
Εάν ο Μετανοών αρχίζει να γοητεύεται από την υγιή εξέλιξη του Νου και του λόγου του, τότε βαθμιαία ο λόγος ξηραίνεται, η διάνοια αποκόπτεται από την καρδία και επιστρέφει στον εγκέφαλο.
Τότε ο λόγος γίνεται ξανά σκέψη και η έμπνευση χάνεται.
Ο κίνδυνος της αυτογοητείας και περιαυτολογίας αποκαλύπτεται στον λόγο που γίνεται ξηρός και μη εμπνεόμενος από το Άγιο Πνεύμα.
Η διάνοια φεύγει από την καρδία και παύει να αναμένει την ζωή από το Άγιο Πνεύμα και αυτοανακυκλώνεται ως σκέψη.
Ενώ όταν ευρίσκεται στην καρδία ζει και ανανεώνεται εμπνεόμενη από το Άγιο Πνεύμα και ευφραινόμενη από την ενότητα Νου-Καρδίας, όταν ευρίσκεται στον εγκέφαλο μόνο, καταδικάζεται στην αυτοζωία, γεννά σκέψεις από τις σκέψεις που την θανατώνουν και την συνθλίβουν, ζώντας την κατάθλιψη.
Προσοχή μην γοητευτούμε από την καθαρότητα και την εξυγίανση μας και εκπέσουμε από τον πόθο θεραπείας στον πόθο αυτοπροβολής.
Ανδρέας Χριστοφόρου
